Europa pogrąża się w mrokach barbarzyństwa i herezji. Germańscy Wizygoci w 410 r. zdobywają Rzym, ale tym razem barbarzyńcy ustępują przed autorytetem papieża. Napadają za to na Hiszpanię i tu tworzą własne państwo. Wyznają arianizm, herezję, która kwestionuje prawdziwe bóstwo Pana Jezusa. Prześladują miejscową ludność katolicką, ale z wolna będą ulegać moralnej przewadze i wyższości kulturalnej podbitego narodu. Tu pojawia się postać św. Hermenegilda, syna króla Wizygotów — zaciekłego prześladowcy katolików. Hermenegild pod wpływem żony przyjmuje wiarę katolicką. Odrzuca groźbę pozbawienia go praw do tronu. Za odmowę wyrzeczenia się wiary zostaje uwięziony przez ojca i skazany na śmierć (13. IV 585). Św. Hermenegilda uznaje się za męczennika Komunii Wielkanocnej, której w więzieniu nie zgodził się przyjąć z rąk przysłanego przez ojca heretyckiego biskupa.
Ilustr.: Triumf św. Hermenegilda (domena publiczna, via Wikimedia Commons)
