środa, 2 marca 2022
godz. 16:00
obrzęd poświęcenia popiołu i posypania głów
Missa Cantata
„Język, który się zabarwia krwią niepokalanego Baranka, winien to uważać poniżej swej godności, by się plamić pustą i czczą gadaniną” – rzecze św. Piotr Damiani.
Był mnichem, opatem eremu kamedulskiego i odnowicielem życia zakonnego, doradcą wielu klasztorów i kierownikiem duchowym, przyjacielem cesarzy i doradcą papieży. W 1057 r. mianowany został biskupem Ostii i kardynałem.
Piotr Damiani pracował nad wewnętrzną odnową Kościoła. Bolał bardzo nad Kościołem, dręczonym chorobą symonii – handlu godnościami i urzędami kościelnymi. Władcy i możni świeccy pod pozorem zasług, jakie położyli dla Kościołów lokalnych, żądali bowiem dla siebie przywilejów mianowania duchownych na stanowiska proboszczów, przełożonych klasztorów, a nawet biskupów. Jako fundatorzy i opiekunowie kościołów, świeccy władcy rezerwowali sobie kontrolę nad majątkami, które tym kościołom przekazali i mieszali się w wewnętrzne sprawy Kościoła. Z symonią łączyła się plaga nieobyczajności, bo ogół kleru zapominał o nakazach celibatowych i wiódł gorszący żywot. Piotr Damiani szeregiem pism zwalczał te nadużycia. Był wielkim znawcą Biblii i Ojców Kościoła oraz znakomitym prawnikiem kanonistą. Należał do najpłodniejszych pisarzy swoich czasów. Zostawił po sobie ok. 240 utworów poetyckich, 170 listów, 53 kazania, 7 życiorysów i kilka innych tekstów. Pod koniec życia Piotr złożył swe godności i umarł jako zwykły mnich w 1072 r.
Papież Leon XII zatwierdził w 1821 r. kult św. Piotra Damianiego i ogłosił go doktorem Kościoła.
Św. Romuald był założycielem surowego zakonu kamedułów. Aby zadośćuczynić za grzechy ojca, który w pojedynku zabił swego przeciwnika, Romuald został mnichem. Zapragnąwszy jednak życia doskonalszego, opuścił wspólnotę, by żyć jako pustelnik. Z czasem, dzięki modlitwie i studiowaniu ojców pustyni, zrodziła się koncepcja życia eremickiego, które opierało się na wspólnocie z przełożonym. Sława świętego rozchodziła się szybko i grono gromadzących się wokół niego uczniów tworzyło kolejne wspólnoty eremicko-klasztorne. Główny klasztor – macierz mnichów-eremitów – powstał w Camaldoli we Włoszech w 1009 r. (stąd nazwa kamedułów). Św. Romuald zmarł w 1027 r., przeżywszy przeszło 100 lat.
Myślą centralną kamedułów jest „żyć sam na sam z Bogiem i żyć dla Boga samego”. Podstawową zasadą jest przestrzeganie samotności, która nie stanowi celu samego w sobie, lecz ma umożliwić zajmowanie się samym Bogiem, a Chrystusowi pozwoli zamieszkać w sercu samotnika. Powstrzymywanie się od rozmów z ludźmi ma umożliwić eremicie dialog z Bogiem w modlitwie i rozmyślaniu. Drugim czynnikiem warunkującym wewnętrzną samotność jest stałość, która polega na unikaniu wszelkich zmian, które wyraźnie nie wiodą do wyższej doskonałości. Eremici mogą opuszczać pustelnie rzadko, aby unikać rozproszeń duszy.
W Polsce istnieją dwa eremy kamedulskie: na krakowskich Bielanach (Srebrna Góra) i w Bieniszewie koło Konina.
Kult Najświętszego Serca Pana Jezusa oznacza w istocie kult Jego fizycznego i cielesnego Serca, symbolu oraz narzędzia Jego zbawczej miłości.
Celem nabożeństwa Dziewięciu Pierwszych Piątków jest rozpalenie w naszych sercach płomienia miłości do Jezusa Chrystusa oraz zadośćuczynienie za zniewagi popełniane wobec Jego rzeczywistej obecności w Najświętszym Sakramencie. Intencja wynagradzająca powinna się rozciągać na wszystkie czynności w ciągu dnia.
Aby wypełnić wymagania nabożeństwa, należy przez dziewięć pierwszych piątków miesiąca przystępować do spowiedzi oraz przyjmować Komunię świętą w intencji wynagrodzenia za zniewagi wyrządzone Najświętszemu Sercu Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie.
Nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi wynika z obowiązku oddawania czci Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Ta nierozerwalna miłość Pana Jezusa do Jego Najświętszej Matki prowadzi Go do dzielenia z Nią wszelkich skarbów, czci i chwały.
Nabożeństwo Pięciu Pierwszych Sobót należy wypełniać z intencją wynagrodzenia za bluźnierstwa i zniewagi raniące Niepokalane Serce Maryi. Warunki tego nabożeństwa to spowiedź święta, Komunia święta, odmówienie pięciu tajemnic różańca i rozważanie tajemnic różańcowych z intencją zadośćuczynienia Niepokalanemu Sercu Maryi.