Jan urodził się w 1386 r. w mieście Capistrano w południowych Włoszech. Był prawnikiem, dopiero w 30-tym roku życia poczuł powołanie i wstąpił do franciszkanów. Kiedy św. Bernardyn ze Sieny rozpoczął w starania o przywrócenie w zakonie franciszkańskim pierwotnej, surowej reguły, dołączył do niego św. Jan Kapistran. Nastąpił podział franciszkanów na dwie gałęzie: konwentualnych, którzy pozostali przy dawnym obyczaju zakonnym oraz obserwantów, którzy postanowili „obserwować” czyli naśladować surowszy obyczaj i ścisłe ubóstwo. Tych w Polsce nazwano potem bernardynami.
Św. Jan Kapistran należał do wielkich misjonarzy i najznakomitszych kaznodziei epoki. Przez 30 kolejnych lat zajmował się z polecenia papieskiego zwalczaniem kierunków heretyckich, które pojawiały się wówczas we Włoszech. W 1450 r. papież Mikołaj V wyprawił go na północ, do Czech, Austrii i Polski. W sierpniu 1453 r. św. Jan Kapistran przybył do Krakowa. Jego kazania gromadziły tłumy, których żaden kościół nie mógłby pomieścić. Przemawiał zatem na krakowskim rynku. Kazania, wygłaszane po łacinie trwały dwie godziny, po czym były tłumaczone na język polski. Kazaniom towarzyszyły nawrócenia i uzdrowienia, a 130 młodzieńców wstąpić miało wówczas do bernardynów.
W związku z rosnącym zagrożeniem tureckim papież ogłosił bullę wzywającą całe chrześcijaństwo do walki z islamem i rozesłał głosicieli krucjaty. Był wśród nich św. Jan Kapistran. W 1456 r. przyprowadził do obozu wojsk chrześcijańskich pod Belgradem 60 tys. ochotników. W walnej bitwie pokonano Turków, a dowodzeni przez św. Jana Kapistrana zbrojni zdobyli największą turecką armatę. Wielki kaznodzieja zmarł w kilka miesięcy po bitwie, Węgry niemal natychmiast uznały go świętym. Właściwej kanonizacji dokonano w 1690 r.
Wg: F. Koneczny, Święci w dziejach narodu polskiego, Komorów b.d.
Ilustr. Zwieńczenie kazalnicy św. Jana Kapistrana – katedra św. Szczepana w Wiedniu.