Ważne informacje!

1. Msza św., która miała być odprawiona we Wielki Wtorek w kościele św. Barbary zostaje odwołana.
2. Msza św. w Niedzielę Zmartwychwstania, 4 kwietnia, w Kętach będzie odprawiona w kościele głównym, parafialnym (a nie w kościele/kaplicy św. Jana Kantego) o godz. 13:30 (a nie o godz. 11:30)

Przypominamy o obowiązku zasłania maseczką nosa i ust!

Fotorelacja

https://www.facebook.com/MszaTrydenckawBielskuBialej/photos/pcb.4122426444436052/4122424117769618/

 

Z Kalendarza Liturgicznego: Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie (25 marca)

 

„Maryja nie wysłużyła sobie macierzyństwa Bożego, bo ono jest łaską daną za darmo, ale swoją świętością stała się godna zostania Matką Bożą. Według Ojców Kościoła, dziewictwem zjednała sobie upodobanie Syna Bożego, miłością ściągnęła Go na ziemię, a pokorą Go zrodziła”.

„(…) i wtedy to padają z Jej ust słowa przyzwolenia na wezwanie Boże, których nigdy nie przestaniemy z największą czcią powtarzać: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego” (Łk 1, 38). Nigdzie może nie znajdujemy tak pięknego dowodu, do jakiego stopnia Bóg naprawdę szanuje naszą wolną wolę, jak w tej rozmowie Archanioła Gabriela z Maryją. Już w Starym Testamencie Księga Mądrości zapewnia nas, że Bóg „z wielkim uszanowaniem rozporządza nami” (Mdr, 12, 18) tak, iż nawet, gdy natchnieniem swej łaski pobudza nas do czynu, to chce, aby on wypłynął z naszego wolnego przyzwolenia. I tu więc Anioł czeka na przyzwolenie Maryi, a od tego przyzwolenia zależne jest poniekąd odkupienie świata”.

Wg: Nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca z rozmyślaniami różańcowymi świętego biskupa J.S. Pelczara, Poznań, 2020. Jacek Woroniecki OP, Macierzyńskie Serce Maryi, Lublin 2009. Ilustr.: Zwiastowanie; Beato Angelico, (domena publiczna, via Wikimedia Commons)

Uwaga - Msza Święta w najbliższą niedzielę 15 min. później

Informujemy, iż Msza św. w najbliższą niedzielę tj. 21 marca, która będzie celebrowana w kościele św. Józefa na os. Złote Łany w Bielsku-Białej rozpocznie się 15 min. później czyli o godz. 15:30 (a nie o godz. 15:15)

21 marca (niedziela) – I Niedziela Męki Pańskiej, kościół św. Józefa, B-B. os. Złote Łany, godz. 15:15, godz. 15:30;

Z Kalendarza Liturgicznego: Św. Józefa, Oblubieńca N.M.P. (19 marca)

Modlitwa do św. Józefa za Kościół
Do Ciebie, o święty Józefie, uciekamy się w utrapieniu naszym, a wezwawszy pomocy Twej Najświętszej Oblubienicy, z ufnością Twej także błagamy opieki. Prosimy Cię przez tę miłość, która Cię z Niepokalaną Panną łączyła i przez ojcowską troskliwość, jakąś Dziecię Jezus otaczał, wejrzyj okiem miłosierdzia na dziedzictwo, które Jezus Chrystus Krwią swoją odkupił i ratuj nas w potrzebach naszych swą potęgą i przyczyną. Strzeż, o troskliwy Stróżu Najświętszej Rodziny, wybranej dziatwy Chrystusowej, oddal od nas, najdroższy Opiekunie, wszelki jad błędu i zepsucia. Przybądź nam łaskawie z pomocą niebiańską, najdzielniejszy nasz obrońco w tej walce z mocami ciemności. A jak niegdyś ocaliłeś Dziecię Jezus od oczywistej zguby, tak dziś broń święty Kościół Boży od wrogich zasadzek i klęski wszelakiej. Otocz każdego z nas nieustającą pomocą, abyśmy za Twoim przykładem i z Twoją pomocą mogli pobożnie żyć, święcie umierać i dostąpić wiecznego szczęścia w niebie. Amen.

Ilustr.: polichromia z kościoła Podwyższenia Krzyża Świętego w Gorzowie Wielkopolskim

SŁUŻBA BOŻA od 14 marca do 12 kwietnia (kościół św. Józefa, kościół św. Barbary)

• 14 marca (niedziela) – IV Niedziela Wielkiego Postu, kościół św. Józefa, B-B. os. Złote Łany, godz. 15:15; Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15:00.

• 19 marca (piątek) – św. Józefa, Oblubieńca NMP, kościół św. św. Barbary, B-B. Mikuszowice Krakowskie, godz. 6:00 rano.

• 20 marca (sobota) – Sobota po IV Niedzieli Wielkiego Postu, kościół św. św. Barbary, B-B. Mikuszowice Krakowskie, godz. 8:00.

• 21 marca (niedziela) – I Niedziela Męki Pańskiej, kościół św. Józefa, B-B. os. Złote Łany, godz. 15:15; Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15:00.

• 25 marca (czwartek) – Zwiastowanie Pańskie, kościół św. św. Barbary, B-B. Mikuszowice Krakowskie, godz. 19:15; Godzinki ku czci NMP o godz. 18:45, przed rozpoczęciem liturgii Mszy Świętej złożenie deklaracji i postanowienia „Duchowej Adopcji dziecka poczętego”.

• 27 marca (sobota) – Sobota po Niedzieli Męki Pańskiej, kościół św. św. Barbary, B-B. Mikuszowice Krakowskie, godz. 8:00.

• 28 marca (niedziela) – NIEDZIELA PALMOWA, kościół św. Józefa, B-B. os. Złote Łany, godz. 15:00 - obrzęd poświęcenia palm i procesja, 15:15 - Msza św.; Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 14:45.

• 29 marca (poniedziałek) – Wielki Poniedziałek, kościół św. św. Barbary, B-B. Mikuszowice Krakowskie, godz. 18:45.

• 30 marca (wtorek) – Wielki Wtorek, kościół św. św. Barbary, B-B. Mikuszowice Krakowskie, godz. 18:45.

• 31 marca (środa) – Wielka Środa, kościół św. św. Barbary, B-B. Mikuszowice Krakowskie, godz. 18:45.

• 3 kwietnia (sobota) – Wielka Sobota, śpiewane Ciemna Jutrznia i Laudesy, kościół św. Józefa, B-B. os. Złote Łany, godz. 5:00 rano

• 4 kwietnia (niedziela) – NIEDZIELA ZMARTWYCHWSTANIA, kościół św. Józefa, B-B. os. Złote Łany, godz. 15:15; Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15:00

• 5 kwietnia (poniedziałek) – PONIEDZIAŁEK WIELKANOCNY, kościół św. Józefa, B-B. os. Złote Łany, godz. 15:15; Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15:00

• 6 kwietnia (wtorek) – Wtorek Wielkanocny, kościół św. św. Barbary, B-B. Mikuszowice Krakowskie, godz. 6:00 rano

• 7 kwietnia (środa) – Środa Wielkanocna, kościół św. św. Barbary, B-B. Mikuszowice Krakowskie, godz. 6:00 rano.

• 8 kwietnia (czwartek) – Czwartek Wielkanocny, kościół św. św. Barbary, B-B. Mikuszowice Krakowskie, godz. 6:00 rano.

• 9 kwietnia (piątek) – Piątek Wielkanocny, kościół św. św. Barbary, B-B. Mikuszowice Krakowskie, godz. 6:00 rano.

• 10 kwietnia (sobota) – Sobota Biała, kościół św. św. Barbary, B-B. Mikuszowice Krakowskie, godz. 9:00; po Mszy św. katecheza dla dzieci.

• 11 kwietnia (niedziela) – Niedziela Biała, Święto Miłosierdzia Bożego, kościół św. Józefa, B-B. os. Złote Łany, godz. 15:15; Wystawienie Najświętszego Sakramentu Ołtarza i Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 14:45.

CIEMNA JUTRZNIA I LAUDESY

Informujemy i zapraszamy do uczestnictwa w "Ciemnej Jutrzni i Laudesach". To tradycyjne nabożeństwo Oficjum odbędzie się w kościele św. Józefa w Bielsku-Białej na os. Złote Łany w Wielką Sobotę (3 kwietnia) o godz. 5:00 rano.

Nazwa „ciemna jutrznia” wiąże się ze starym (sięgającym średniowiecza), wielu miejscach jeszcze praktykowanym zwyczajem zapalania i gaszenia świec: „po stronie epistoły umieszczano trójkątny świecznik (trianguł), na którym znajdowało się piętnaście zapalonych świec. Zapalano również sześć świec na ołtarzu. Po każdym psalmie kapelan lub chłopiec zakrystyjny gasił jedną świecę na świeczniku, a podczas kantyku Benedictus po każdym wersecie jedną świecę na ołtarzu. Gdy zgromadzenie śpiewało antyfonę Christus factus est pro nobis, chłopiec chował ostatnią świecę ze świecznika za ołtarz (…), następowała zupełna ciemność” (Cz. Gil, Życie codzienne karmelitanek bosych w Polsce w XVII-XIX wieku, Kraków 1997, s. 131.)

Przytoczony cytat opisujący zwyczaj gaszenia świec ma — jak każda czynność, gest podejmowany podczas liturgii — znaczenie symboliczne. Pozwala lepiej wejść w przeżywanie tajemnicy Wielkiego Piątku oraz w ciszę Wielkiej Soboty. Oto nastają ciemności, Słońce nie wschodzi dzisiaj, prawdziwe światło „zostało postawione pod korcem”, bo nie poznano, że powinno stać na świeczniku; im dalej postępujemy z naszym oficjum, śpiewając kolejne antyfony i Psalmy — gasną kolejne świece — tym bardziej uświadamiamy sobie dramat człowieka odrzucającego Boga. Dlatego śpiewamy przejmującą antyfonę: Tenebrae facta sunt: „Nastała ciemność, gdy Żydzi ukrzyżowali Jezusa. A około dziewiątej godziny zawołał Jezus wielkim głosem: Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił? I skłoniwszy głowę oddał ducha”.

Oficjum tego dnia wzbogacone zostaje o dodatkowy, bardzo piękny i poruszający element – Lamentacje Jeremiasza, zwane od średniowiecza „ciemnymi czytaniami”. Wsłuchujemy się w głos proroka płaczącego nad niewiernością Jeruzalem wobec Boga, wybraniu, przymierzu. A kiedy przy końcu każdej z nich niby refren wraca zawołanie: „Jerusalem, Jerusalem convertere ad Dominum Deum tuum” (Jeruzalem, Jeruzalem nawróć się do Pana Boga twego!), to uświadamiamy sobie, że ustami proroka opowiedziana jest również historia naszego życia i niewierności. Dlatego podczas wieczornej liturgii Męki Pańskiej kapłan pada twarzą na ziemię, a wraz z nim całe zgromadzenie na kolana, jako wyraz naszego wewnętrznego wstrząsu, który spowodowany jest tym, że przez nasze grzechy jesteśmy współwinni śmierci naszego Pana[2]. Padamy na twarz, bo uświadamiamy sobie prawdę słów Lamentacji – jesteśmy istotami niewiernymi i upadłymi, które tylko Jezus może podźwignąć i tchnąć życie.

Dzień Wielkiej Soboty, czas ciszy: „wielka cisza spowiła ziemię; wielka na niej cisza i pustka. Cisza, bo Król zasnął[3]”. To milczenie Wielkiej Soboty ma w sobie coś z ciszy przed stworzeniem świata. Jest to dzień na cichą modlitwę, czuwanie wraz z płaczącymi kobietami, jak głosi antyfona do Kantyku z ciemnej jutrzni: „Mulieres sedentes ad monumentum lamentabantur flentes Dominum” (Niewiasty siedząc u grobu opłakiwały Pana).

Ale jest to zarazem dzień oczekiwania na Zmartwychwstanie, jest to dzień wielkiego napięcia; całe stworzenie czeka na działanie Boga, na objawienie Jego chwały. Wielkosobotnia ciemna jutrznia jest bogata w teksty przepełnione nadzieją, potęgujące naszą pobożność wielkanocną: „destruxit quidem claustra inferni, et subvertit potentias diabli” (On bowiem zniszczył więzienie piekielne i zmiażdżył potęgę diabła).

Ciemna jutrznia Wielkiej Soboty odsłania równocześnie przed nami tajemnicę zstąpienia do otchłani. Ta tajemnica naszej wiary zwraca uwagę na fakt najgłębszej solidarności z ludźmi; do odkupienia człowieka należy także fakt, że Jezus „zakosztował” śmierci. Podczas Wigilii Bożego Narodzenia czytamy prolog Ewangelii według św. Mateusza – genealogię Jezusa Chrystusa. Jezus włącza się do szeregu przodków naszego grzesznego rodzaju, aby zbawić wszystkich aż po Adama. W Wielką Sobotę, w śmierci, w której zsolidaryzował się także z umarłymi, zstępuje do otchłani, aby wezwać wszystkich, których śmierć trzyma w swoich objęciach. Słyszymy o tym w przytoczonej Starożytnej homilii, śpiewamy we wspomnianej antyfonie „Recessit Pastor: Hodie portas mortis et seras parter Salvator noster disrupit” (Dzisiaj nasz Zbawiciel skruszył odrzwia i zamki śmierci).

za https://www.liturgia.pl/ciemne-jutrznie/

MSZE ŚWIĘTE

• 13 marca (sobota), Sobota po III Niedzieli WP, kościół św. Barbary, B-B Mikuszowice Krakowskie, godz. 8:00

• 14 marca (niedziela), IV Niedziela WP (Laetare), kościół św. Józefa, B-B os. Złote Łany, godz. 15:15; Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15:00

Z Kalendarza Liturgicznego: Św. Grzegorza I Wielkiego (12 marca)

Cnotę cierpliwości cenię wyżej od znaków i cudów. (wypowiedź Świętego).

Najwybitniejszy papież wczesnego średniowiecza.

Św. Grzegorz urodził się około 540 r. w Rzymie w rodzinie arystokratycznej. Krótki czas był prefektem (namiestnikiem) Rzymu, po czym złożył urząd i zamienił swój dom w klasztor benedyktyński oraz ufundował sześć kolejnych klasztorów. Wbrew własnym protestom został 3 września 590 r. wybrany na papieża – był pierwszym zakonnikiem na tronie Piotrowym. Bardzo troszczył się o biednych i niewolników. Szczególnie zainteresowany był Grzegorz stosunkami z Kościołem wschodnim i umocnieniem idei papieskiego prymatu. Z tego względu patriarsze Konstantynopola, który uzurpował sobie tytuł „patriarchy powszechnego”, zwracał Grzegorz uwagę na obietnicę Chrystusa złożoną Piotrowi (Mt 16, 18). W przeciwieństwie do patriarchy nazwał się „sługą sług Bożych”. Tytuł ten odtąd przyjął się w papieskiej tytulaturze. Ponadto położył wielkie zasługi w pozyskaniu dla Kościoła barbarzyńskich plemion germańskich: Longobardów, Wizygotów i Anglosasów. Autor 35-tomowego komentarza do Ewangelii Janowej – podstawowego podręcznika teologii moralnej wczesnego średniowiecza oraz „Dialogów”– opowieści o świętych, która wykazać miała siłę religii i zachęcić do życia religijnego. Przeprowadził wielką reformę liturgii i śpiewu (śpiew gregoriański) i nadał rzymskiemu mszałowi formę obowiązującą po czasy obecne. Wszystkie te zasługi stały się przyczyną nadania mu tytułu „Wielki” i zaliczenia w poczet czterech Ojców Kościoła Zachodniego. † w 604 r.

Wg: R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 1990.

Ilustr.: św. Grzegorz I Wielki; Francisco de Zurbarán, (domena publiczna, via Wikimedia Commons)

Wspieraj Tradycję Łacińska w Polsce przekazując 1% podatku dochodowego na organizację ogólnopolskich wydarzeń duszpasterskich tej wspólnoty tj. rekolekcje, spotkania i pielgrzymka na Jasną Górę - Tradiclaromontana. Pomóż organizatorowi (Fundacji Inicjatywa Włodowicka) utrzymać i rozwinąć te dzieła. Twoje wsparcie ma znaczenie. Wpisz w zeznaniu podatkowym nr KRS fundacji: 0000475866. Bóg zapłać!

Z Kalendarza Liturgicznego: Św. Kazimierza Królewicza (4 marca)

Kazimierz urodził się 3 października 1458 r. jako drugi z sześciu synów króla Kazimierza Jagiellończyka. "Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu" - pisał Jan Długosz, wybitny dziejopis, nauczyciel królewicza. Przygotowywany na następcę tronu, wprowadzany był w arkana władzy i przez dwa lata był namiestnikiem ojca w królestwie. Obowiązki państwowe umiał pogodzić z bogatym życiem duchowym. Codziennie uczestniczył we Mszy Świętej, dużo się modlił, a także spełniał uczynki miłosierdzia wobec pokrzywdzonych i ubogich. Wezwany przez ojca do Wilna, umarł w drodze z powodu trapiącej go gruźlicy 4 marca 1484 r. Pochowano go w katedrze wileńskiej, w kaplicy Najświętszej Maryi Panny.

Wydaje się prawdopodobne, że Kazimierz złożył ślub dozgonnej czystości. Kiedy w czasie choroby lekarze dla poratowania zdrowia zalecali królewiczowi środek, który wyraźnie był grzechem śmiertelnym, odrzucił ich radę mówiąc: „Raczej umrę, niż zgrzeszę”.

W 1518 r. król Zygmunt I Stary, rodzony brat Kazimierza podjął starania o kanonizację królewicza. Kazimierz został kanonizowany przez papieża Klemensa VIII w 1602 r. Św. Kazimierz jest jednym z patronów Polski i głównym patronem Litwy.

Ilustr.: św. Kazimierz, obraz z katedry wileńskiej; (domena publiczna, via Wikimedia Commons)