Kazimierz urodził się 3 października 1458 r. jako drugi z sześciu synów króla Kazimierza Jagiellończyka. "Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu" - pisał Jan Długosz, wybitny dziejopis, nauczyciel królewicza. Przygotowywany na następcę tronu, wprowadzany był w arkana władzy i przez dwa lata był namiestnikiem ojca w królestwie. Obowiązki państwowe umiał pogodzić z bogatym życiem duchowym. Codziennie uczestniczył we Mszy Świętej, dużo się modlił, a także spełniał uczynki miłosierdzia wobec pokrzywdzonych i ubogich. Wezwany przez ojca do Wilna, umarł w drodze z powodu trapiącej go gruźlicy 4 marca 1484 r. Pochowano go w katedrze wileńskiej, w kaplicy Najświętszej Maryi Panny.
Wydaje się prawdopodobne, że Kazimierz złożył ślub dozgonnej czystości. Kiedy w czasie choroby lekarze dla poratowania zdrowia zalecali królewiczowi środek, który wyraźnie był grzechem śmiertelnym, odrzucił ich radę mówiąc: „Raczej umrę, niż zgrzeszę”.
W 1518 r. król Zygmunt I Stary, rodzony brat Kazimierza podjął starania o kanonizację królewicza. Kazimierz został kanonizowany przez papieża Klemensa VIII w 1602 r. Św. Kazimierz jest jednym z patronów Polski i głównym patronem Litwy.
Ilustr.: św. Kazimierz, obraz z katedry wileńskiej; (domena publiczna, via Wikimedia Commons)