Cnotę cierpliwości cenię wyżej od znaków i cudów. (wypowiedź Świętego).
Najwybitniejszy papież wczesnego średniowiecza.
Św. Grzegorz urodził się około 540 r. w Rzymie w rodzinie arystokratycznej. Krótki czas był prefektem (namiestnikiem) Rzymu, po czym złożył urząd i zamienił swój dom w klasztor benedyktyński oraz ufundował sześć kolejnych klasztorów. Wbrew własnym protestom został 3 września 590 r. wybrany na papieża – był pierwszym zakonnikiem na tronie Piotrowym. Bardzo troszczył się o biednych i niewolników. Szczególnie zainteresowany był Grzegorz stosunkami z Kościołem wschodnim i umocnieniem idei papieskiego prymatu. Z tego względu patriarsze Konstantynopola, który uzurpował sobie tytuł „patriarchy powszechnego”, zwracał Grzegorz uwagę na obietnicę Chrystusa złożoną Piotrowi (Mt 16, 18). W przeciwieństwie do patriarchy nazwał się „sługą sług Bożych”. Tytuł ten odtąd przyjął się w papieskiej tytulaturze. Ponadto położył wielkie zasługi w pozyskaniu dla Kościoła barbarzyńskich plemion germańskich: Longobardów, Wizygotów i Anglosasów. Autor 35-tomowego komentarza do Ewangelii Janowej – podstawowego podręcznika teologii moralnej wczesnego średniowiecza oraz „Dialogów”– opowieści o świętych, która wykazać miała siłę religii i zachęcić do życia religijnego. Przeprowadził wielką reformę liturgii i śpiewu (śpiew gregoriański) i nadał rzymskiemu mszałowi formę obowiązującą po czasy obecne. Wszystkie te zasługi stały się przyczyną nadania mu tytułu „Wielki” i zaliczenia w poczet czterech Ojców Kościoła Zachodniego. † w 604 r.
Wg: R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 1990.
Ilustr.: św. Grzegorz I Wielki; Francisco de Zurbarán, (domena publiczna, via Wikimedia Commons)