„W Polsce na mocy specjalnego przywileju papieskiego odprawia się w Adwencie jako pierwszą Mszę św. o Matce Bożej zwaną roratami. W czasie tej Mszy św. zapala się na ołtarzu siódmą świecę, która oznacza Matkę Bożą. Zwyczaj ten sięga początkami XVI wieku. Król Zygmunt I Stary ustanowił specjalny legat dla tzw. rorantystów, kapłanów, którzy mieli w Krakowie w czasie adwentowym odprawiać Mszę św. o Matce Bożej. Stąd zwyczaj ten rozszerzył się po całym kraju. Jest to jedna z najpiękniejszych Mszy. Jej myślą przewodnią jest: Maryja jest ową błogosławioną ziemią, zroszoną przez Ducha Św., która urodzi na Boże Narodzenie Zbawiciela”.
Na podst.: Ks. R. Tomanek „Mszał”, Katowice 1957.
Ilustr.: „Madonna del parto”, fresk Piero della Francesca (1415-1492)
wtorek, 30 listopada 2021
Roraty – „Rorate”
poniedziałek, 29 listopada 2021
Msze św. – Adwent - kaplica św. Ojca Pio
- 3 grudnia, piątek, św. Franciszka Ksawerego Wyznawcy, I piątek miesiąca – godz. 6:00 rano
- 4 grudnia, sobota, św. Barbary, Dziewicy i Męczennicy - godz. 9:00; po Mszy św. katecheza dla dzieci
- 5 grudnia, II Niedziela Adwentu – godz. 15:15; Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15:00
- 8 grudnia, środa, Niepokalane Poczęcie NMP – godz. 16:30, Godzinki ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP o godz. 19:00
- 11 grudnia, sobota, św. Damazego, Papieża i Wyznawcy – godz. 7:00; po Mszy św. zbiórka ministrantów i pragnących zostać ministrantami
- 12 grudnia, III Niedziela Adwentu – godz. 15:15; Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15:00
- 18 grudnia, Sobota Suchych Dni Adwentu – godz. 9:00
- 19 grudnia, IV Niedziela Adwentu – godz. 15:15; Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15:00
- 24 grudnia, piątek, Wigilia Bożego Narodzenia – godz. 9:00
piątek, 26 listopada 2021
Przypominamy - od niedzieli nowe miejsca celebracji
- Niedziela, 28 listopada – I Niedziela Adwentu, kościół św. Marka, Żywiec (ul. Sienkiewicza), godz. 11:30
- Niedziela, 28 listopada – I Niedziela Adwentu, kaplica św. Ojca Pio, B-B Wapienica (ul. Zapora 100), godz. 15:15 (Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15:00)
czwartek, 25 listopada 2021
Dekret Biskupa Bielsko-Żywieckiego o stosowaniu liturgii rzymskiej sprzed reformy z 1970 roku w Diecezji Bielsko-Żywieckiej
poniedziałek, 22 listopada 2021
Z Kalendarza Liturgicznego: Św. Jana od Krzyża, Wyznawcy i Doktora (24 listopada)
Jeden z największych mistyków Kościoła, pełen miłości Bożej teolog i poeta, ogłoszony przez papieża Piusa IX doktorem Kościoła.
Święty Jan od Krzyża urodził się w 1542 r. w Hiszpanii. W 1563 r. wstąpił do karmelitów. Dostrzegając rozluźnienie pierwotnej reguły zakonnej, zamierzał przejść do surowego zgromadzenia kartuzów, ale odwiodła go od tego św. Teresa z Ávila. Pod jej wpływem, będąc jednocześnie kierownikiem duchowym św. Teresy, rozpoczął pracę nad reformą męskiej gałęzi zakonu karmelitańskiego. Naraziło go to na prześladowania ze strony zwierzchników, nuncjusza papieskiego i więzienie. Zamknięto św. Jana w celi bez żadnego okna. Światło przedzierało się jedynie przez otwór u samego stropu. Święty, aby brewiarz odmówić, musiał wchodzić na ławkę. Zamiast łóżka dano mu dwie gołe deski, a na przykrycie stare płaszcze. Wieczorem każdego dnia sprowadzano go do refektarza, gdzie go zakonnicy kolejno biczowali. Oskarżano go przy tym, że jest złym zakonnikiem, jakże zatem mógł się podejmować reformy zakonu. Pomimo prześladowań Święty nie zaniechał swego dzieła. Zdołał umknąć z więzienia i dotarł na kapitułę zakonną. Dzięki wstawiennictwu króla hiszpańskiego u nuncjusza, stworzono odrębną prowincję zakonną karmelitów bosych, zaprowadzając pokój. Św. Jan od Krzyża jest autorem szeregu traktatów ascetycznych i mistycznych, cechujących się wielką znajomością sekretów ludzkiej duszy.
Wg: x T. Jachimowski, Święty Jan od Krzyża, Włocławek 1929.
Ilustr.: Św. Jan od Krzyża, obraz Francisco de Zurbarán (via Wikipedia, domena publiczna)
czwartek, 18 listopada 2021
Z Kalendarza Liturgicznego: Św. Elżbiety Węgierskiej, Wdowy (19 listopada)
Św. Elżbieta Węgierska, nazywana również Elżbietą z Turyngii, urodziła się w 1207 r. Jej ojcem był król Węgier Andrzej II, matką hrabina Gertruda z Meran, siostra św. Jadwigi Śląskiej. Zgodnie z panującym zwyczajem, ojciec postanowił, że córka zostanie żoną władcy Turyngii. Landgraf, czyli hrabia tego regionu w środkowych Niemczech był jednym z najbogatszych i najbardziej wpływowych władców w Europie początków XIII w. Czteroletnia Elżbieta oddana została na dwór w Turyngii i zaręczona z Ludwikiem IV, późniejszym landgrafem Turyngii. Wychowywała się wraz z nim na zamku Wartburg. Narzeczonych połączyła szczera miłość, oparta na wierze i pragnieniu pełnienia woli Bożej.
Po śmierci ojca, Ludwik zaczął panować w Turyngii. Elżbieta dostrzegała sprzeczności między wyznawaną wiarą i praktyką chrześcijańską. Pewnego razu, wchodząc do kościoła w święto Wniebowzięcia, zdjęła koronę, położyła ją przed krzyżem i położyła się na ziemi, zasłoniwszy twarz. Skarcona za ten gest, odpowiedziała: „Jak ja, nędzne stworzenie, mogę chodzić w koronie symbolizującej ziemską godność, kiedy patrzę na mojego Króla Jezusa Chrystusa w koronie cierniowej?” Tak, jak odnosiła się do Boga, odnosiła się też do poddanych. Nie spożywała pokarmów, zanim się nie upewniła, że pochodzą z prawowitych dóbr męża. Nie dotykała dóbr zdobytych w sposób bezprawny i zabiegała o to, by osoby, które doznały przemocy, otrzymały zadośćuczynienie. Przykładnie praktykowała miłosierdzie: dawała jeść i pić pukającym do jej drzwi, odziewała ich, spłacała długi, opiekowała się chorymi i grzebała zmarłych. Doniesiono o tym mężowi, który jednak odpowiedział oskarżycielom: „Dopóki nie sprzeda mi zamku, będę z tego zadowolony!” Młoda para znalazła wsparcie duchowe u franciszkanów, od których usłyszała historię nawrócenia św. Franciszka z Asyżu. Od tego momentu jeszcze bardziej starała się naśladować Chrystusa, obecnego w ubogich.
W 1227 r. Ludwik przyłączył się do wyprawy krzyżowej. Oddziały wojska zostały zdziesiątkowane przez febrę, również Ludwik zachorował i umarł w wieku 27 lat, zanim zdążył wypłynąć do Palestyny. Elżbieta została wdową mając 20 lat. Czekała ją jednak jeszcze jedna próba. Jej szwagier ogłosił się spadkobiercą Ludwika. Młoda wdowa z trojgiem dzieci została wypędzona z zamku Wartburg. Ostatnie lata życia Elżbieta spędziła w szpitalu, który założyła; usługiwała w nim chorym i czuwała przy konających. Brała zawsze na siebie najniższe posługi i najbardziej nieprzyjemne prace. Razem ze swoimi przyjaciółkami, noszącymi szare habity, stworzyła wspólnotę zakonną. Zmarła 17 listopada 1231 r. Świadectwa o jej świętości były tak liczne i przekonujące, że cztery lata później papież Grzegorz IX kanonizował Elżbietę. Jest patronką Węgier, Niemiec, III Zakonu Św. Franciszka i zgromadzenia sióstr elżbietanek. W ikonografii św. Elżbieta przedstawiana jest w stroju królewskim albo z naręczem róż w fartuchu. Piękna legenda opowiada, iż kiedy pewnego razu Elżbieta szła drogą z fartuchem pełnym chleba dla ubogich, spotkała małżonka, który ją zapytał, co niesie. Otworzyła wówczas fartuch, a w nim zamiast chleba znajdowały się róże, mimo że była to zima.
Tekst na podst. przemówienia papieża Benedykta XVI z audiencji generalnej 20 października 2010 r.
środa, 17 listopada 2021
M s z e Ś w i ę t e
- Uwaga: Nie będzie Mszy św. w sobotę, 20 listopada, o godz. 9:00 w kościele św. Barbary.
- Niedziela, 21 listopada – XXIV Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego, kościół św. Barbary, B-B Mikuszowice Krakowskie, godz. 15:15 (Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15:00)
- Sobota, 27 listopada – Sobotnia Msza św. o Matce Bożej, Salve, Sancta Parens, kościół św. Barbary, B-B Mikuszowice Krakowskie, godz. 9:00
- Niedziela, 28 listopada – I Niedziela Adwentu, kaplica św. Ojca Pio, B-B Wapienica (ul. Zapora 100), godz. 15:15 (Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15:00)
poniedziałek, 15 listopada 2021
MATKI BOŻEJ MIŁOSIERDZIA 0STR0BRAMSKIEJ
KOŚCIOŁ ŚW. BARBARY, B-B MIKUSZOWICE KRAKOWSKIE
16 LISTOPADA, WTOREK, 2021
godz. 19:00
Przed Mszą św. o godz. 18:30 - Godzinki o Niepokalanym Poczęciu NMP
Na zakończenie liturgii odmówimy Akt oddania się Matce Bożej
środa, 10 listopada 2021
Z Kalendarza Liturgicznego: Św. Marcina z Tours, Biskupa i Wyznawcy (11 listopada)
Święty Marcin urodził się około 320 r. w Panonii (Węgry). Ojciec jego, poganin, był dowódcą w wojsku rzymskim. Wskutek zrządzenia łaski Bożej opuścił dziesięcioletni Marcin dom rodzicielski, aby poświęcić się Chrystusowi, być wychowanym przez chrześcijańskiego kapłana i za przykładem mnichów wieść żywot klasztorny. Licząc lat 15, został schwytany i zaciągnięty w szeregi wojskowe. Przywdziawszy zbroję, prowadził życie wstrzemięźliwe i surowe jak mnich, chociaż nie był jeszcze ochrzczony. Pewnego razu ujrzał w mieście Amiens podczas srogiej zimy żebraka w łachmanach, drżącego z zimna. Ponieważ już wcześniej rozdał cały swój żołd pomiędzy ubogich, oddał żebrakowi połowę swego płaszcza żołnierskiego. Zrozumieć ten gest można wiedząc, że połowa płaszcza stanowiła własność garnizonu, druga zaś połowa była własnością żołnierza. Dając zatem połowę swej opończy, Marcin oddał ubogiemu wszystko, co posiadał. W nocy we śnie miał ujrzeć Chrystusa, odzianego ową połową płaszcza i zwracającego się do aniołów ze słowami: „Marcin spragniony mej nauki, przyodział mnie”. Marcin przyjął chrzest święty, a zwolniony ze służby żołnierskiej, udał się do św. Hilarego, biskupa Poitiers w Galii (Francja), który udzielił mu niższych święceń kapłańskich. Następnie kazał mu wrócić do rodziców i pozyskać ich dla wiary Chrystusowej. Udało się Marcinowi nawrócić matkę, ale nic nie wskórał u ojca. Wygnany z Panonii przez zwolenników heretyka Ariusza, zamieszkał jako pustelnik na bezludnej wysepce niedaleko Genui. Około 360 r. powrócił do św. Hilarego i wraz z nim założył pierwszy klasztor w Galii. Dziesięć lat później, mimo jego sprzeciwu, lud wybrał go biskupem Tours. Marcin jako pasterz diecezji nadal wiódł surowe życie mnisze, budząc sprzeciw okolicznych biskupów. Zakładał klasztory, łączące życia zakonne z pracą misyjną i prowadził systematyczną chrystianizację Galii. Zmarł w wieku 80 lat podczas podróży duszpasterskiej. Jego ciało sprowadzono Loarą do Tours i pochowano 11 listopada.
Wg. Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku - Katowice/Mikołów 1937r.
poniedziałek, 8 listopada 2021
M s z e Ś w i ę t e
- Czwartek, 11 listopada, św. Marcina z Tour, Biskupa i Wyznawcy, B-B Mikuszowice Krakowskie, kościół św. Barbary, godz. 9:00
- Sobota, 13 listopada, św. Stanisława Kostki, Wyznawcy, B-B Mikuszowice Krakowskie, kościół św. Barbary, godz. 9:00
- Niedziela, 14 listopada, VI Niedziela pozostała po Objawieniu, B-B Mikuszowice Krakowskie, kościół św. Barbary, godz. 15:15
czwartek, 4 listopada 2021
*MSZE*ŚWIĘTE*
- Piątek, 5 listopada (pierwszy piątek miesiąca) - Wotywa o Najświętszym Sercu Pana Jezusa,kościół św. Barbary, B-B Mikuszowice Krakowskie, godz. 6:00 rano
- Sobota, 6 listopada (pierwsza sobota miesiąca) - Missa Salve Sancta Parens, kościół św. Barbary, B-B Mikuszowice Krakowskie, godz. 9:00; PO MSZY ŚWIĘTEJ W SALCE KATECHEZA DLA DZIECI
- Niedziela, 7 listopada, XXIV Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego - V po Objawieniu, kościół/kaplica św. Jana z Kantego, Kęty, godz. 11:30
- Niedziela, 7 listopada, XXIV Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego - V po Objawieniu, kościół ojców Bonifratrów, Cieszyn, godz. 15:00
- Niedziela, 7 listopada, XXIV Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego - V po Objawieniu, kościół św. Barbary, Bielsko-Biała, godz. 15:15; Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15:00
Z Kalendarza Liturgicznego: Św. Karola Boromeusza, Biskupa i Wyznawcy (4 listopada)
W wieku 21 lat został mianowany przez wuja, papieża Piusa IV, kardynałem i arcybiskupem mediolańskim. Archidiecezja obejmowała obszar północnych Włoch, w znacznej mierze zamieszkiwany przez ludność protestancką. Młody kardynał poświęcił życie realizacji uchwał Soboru Trydenckiego. Jako metropolita miał św. Karol pod swoim zwierzchnictwem 15 biskupów diecezjalnych, przestrzegając zaś wiernie dekretu soboru, stał się „po wszystkie czasy wzorem najlepszego obrońcy Kościoła przed zarazą błędnowierczą, tudzież doskonałego pasterza i arcybiskupa”.
Celem wychowania dobrego kleru zgodnie z nakazami soboru, założył w swej diecezji kilka seminariów duchownych tzw. większych, dla studiów teologicznych oraz mniejszych, dla nauki przygotowawczej. Utworzył zgromadzenie oblatów św. Ambrożego, którego zadaniem była katechizacja i wychowanie młodzieży, wspieranie księży w pracy parafialnej i obejmowanie najuboższych i zaniedbanych placówek. Działał na rzecz nawracania żydów i muzułmanów. Wizytował liczne parafie i klasztory aż po Alpy. Podjął również pracę nad zdyscyplinowaniem rozluźnionej karności kapituł i zakonów. Dowodem wielkiego zepsucia był spisek na życie arcybiskupa, przygotowany przez niechętnych reformie mnichów z zakonu humiliatów. „Niezwykła gorliwość, bezustanna praca, łagodność obok stanowczości, asceza osobista, ofiarność i heroiczne poświęcenie się dla bliźnich”, jednały mu serca wiernych. W czasie zarazy w Mediolanie osobiście odwiedzał chorych, zaopatrywał umierających i prowadził procesje pokutne idąc boso z powrozem na szyi i krzyżem w ręku. Zmarł w 1584 r. po 19 latach wytężonej pracy duszpasterskiej, w 46 roku życia.
Wg: Ks. Dr J. Umiński, Historia Kościoła, t. II, Opole 1960.