Św. Tomasz z Akwinu był jednym z najznakomitszych interpretatorów Bożej Prawdy. Kościół, ze względu na udzielony mu przez Boga nadzwyczajny dar mądrości, tytułuje go Doktorem Anielskim. Urodził się w 1233 r. w Królestwie Neapolitańskim jako syn hrabiego Akwinu. Od 5 do 14 roku życia wychowywał się u benedyktynów na Monte Cassino. Mimo sprzeciwu rodziców, którzy chcieli uczynić go biskupem albo opatem Monte Cassino, wstąpił do dominikanów. Po studiach w Neapolu i Kolonii, sam podjął prowadzenie wykładów z filozofii i teologii, m.in. w Paryżu i we Włoszech, stosownie do potrzeb naukowych i pedagogicznych zakonu dominikańskiego. Najwybitniejszym pośród licznych pism św. Tomasza jest Suma teologiczna, zaczęta w 1265 r., pisana do końca życia i niedokończona. Stał się twórcą systemu filozoficznego nazwanego tomizmem. Św. Tomasz ostateczny cel życia widział w szczęściu, które pojmował zgodnie ze swą teocentryczną filozofią jako poznanie Boga. Poznanie bowiem jest najwyższą funkcją człowieka, Bóg zaś najdoskonalszym przedmiotem poznania i ostatecznym celem i miarą czynów ludzkich.