Patriarcha życia zakonnego na Zachodzie, urodził się w zamożnej rodzinie w Nursji w Italii ok. 480 r. Jedynymi źródłami o jego biografii są napisane przez niego Reguła oraz II księga Dialogów papieża Grzegorza Wielkiego. W Subiaco, 80 km na wschód od Rzymu, św. Benedykt rozpoczął życie mnisze jako eremita-pustelnik. Napotkany na początku tej drogi mnich Romanus oblekł go w habit, a potem dostarczał mu pożywienia do pieczary. Św. Benedykt, który miał się stać mistrzem modlitwy, tu uczył się jej osobiście. W Subiaco dokonało się przejście Benedykta od życia pustelniczego do wspólnotowego. Gromadzili się wokół niego uczniowie, którymi kierował przez prawie dwadzieścia lat. Około 520 r. św. Benedykt wraz z grupą najbliższych uczniów przeniósł się na Monte Cassino, gdzie na miejscu dawnej pogańskiej świątyni założył pierwsze opactwo i zredagował Regułę dla mnichów. Zmarł ok. 547 r.
Składająca się z 73 rozdziałów Reguła św. Benedykta jest dojrzałym owocem całej dawnej tradycji życia monastycznego. Opiera się o wcześniejsze Reguły monastyczne i żywoty: św. Antoniego, św. Bazylego i Jana Kasjana. Oryginalność jej polega nie na wymyśleniu czegoś nowego, ale na wiernym trwaniu przy tradycji i czerpaniu z doświadczenia innych. „Gdy będziesz postępował naprzód w życiu wspólnym i w wierze, serce ci się rozszerzy i pobiegniesz drogą przykazań Bożych z niewysłowioną słodyczą miłości”. (Reg Ben Prol 49).
Wg: Tomasz Michał Gronowski OSB, Opactwo Benedyktynów w Tyńcu, K-ów 2009
Ilustr. Św. Benedykt z Nursji, fresk Beato Angelico (Wikipedia, domena publiczna)