Św. Romuald był założycielem surowego zakonu kamedułów. Aby zadośćuczynić za grzechy ojca, który w pojedynku zabił swego przeciwnika, Romuald został mnichem. Zapragnąwszy jednak życia doskonalszego, opuścił wspólnotę, by żyć jako pustelnik. Z czasem, dzięki modlitwie i studiowaniu ojców pustyni, zrodziła się koncepcja życia eremickiego, które opierało się na wspólnocie z przełożonym. Sława świętego rozchodziła się szybko i grono gromadzących się wokół niego uczniów tworzyło kolejne wspólnoty eremicko-klasztorne. Główny klasztor – macierz mnichów-eremitów – powstał w Camaldoli we Włoszech w 1009 r. (stąd nazwa kamedułów). Św. Romuald zmarł w 1027 r., przeżywszy przeszło 100 lat.
Myślą centralną kamedułów jest „żyć sam na sam z Bogiem i żyć dla Boga samego”. Podstawową zasadą jest przestrzeganie samotności, która nie stanowi celu samego w sobie, lecz ma umożliwić zajmowanie się samym Bogiem, a Chrystusowi pozwoli zamieszkać w sercu samotnika. Powstrzymywanie się od rozmów z ludźmi ma umożliwić eremicie dialog z Bogiem w modlitwie i rozmyślaniu. Drugim czynnikiem warunkującym wewnętrzną samotność jest stałość, która polega na unikaniu wszelkich zmian, które wyraźnie nie wiodą do wyższej doskonałości. Eremici mogą opuszczać pustelnie rzadko, aby unikać rozproszeń duszy.
W Polsce istnieją dwa eremy kamedulskie: na krakowskich Bielanach (Srebrna Góra) i w Bieniszewie koło Konina.
Wg: Tajemnica Kamedułów, Kraków 2000.
Ilustr.: Św. Romuald (fragment fresku Fra Angelico) oraz erem kamedułów na Bielanach (via Wikipedia, domena publiczna)