Św. Franciszek Salezy zasłynął jako kaznodzieja, spowiednik i autor doniosłych dzieł ascetycznych.
Urodził się w 1567 r. w Sales (Sabaudia). Po święceniach kapłańskich rozpoczął pracę nad nawracaniem francuskich i szwajcarskich kalwinistów. W 1602 r. został biskupem ordynariuszem Genewy. Był duchowym spadkobiercą św. Karola Boromeusza. Jako biskup, obok życia prawdziwie klerykalnego, szczególny nacisk kładł na kaznodziejstwo, od którego wymagał jak największej prostoty. Mawiał: „Więcej much łapie się na jedną łyżkę miodu, niż na 1000 beczek octu”. Sam wiele podróżował, głosząc kazania, szczególnie wielkopostne. Prowadził szeroką korespondencję z wielu znakomitościami ówczesnych czasów. Wraz ze św. Joanną Franciszką de Chantal założył zakon wizytek. Najważniejsze z jego pism to: „Philotea”, czyli droga do życia pobożnego oraz „Theotimus”, traktat o miłości Bożej. Dawane przez siebie wskazówki „życia pobożnego” układał celem zaprowadzenia ich wszędzie, „i wśród kampanii żołnierskich, i w warsztatach rzemieślniczych, i na dworach książęcych i w gospodarstwach nowożeńców”. W 1877 r. został ogłoszony doktorem Kościoła.
Wg: Ks. Dr J. Umiński, Historia Kościoła, t. II, Opole 1960.
Ilustr.: św. Franciszek Salezy i św. Joanna Franciszka de Chantal