Nazywany jest drugim (po św. Bonifacym) apostołem Niemiec. Dzięki jego działalności, przypadającej na czasy po protestanckiej rewolucji, rozpoczął się w tym kraju ruch odnowy Kościoła i podjęta została teologiczna dyskusja z ewangelikami.
Piotr Kanizy urodził się w 1521 r. w Nimwegen w Holandii. Wstąpił do zakonu Towarzystwa Jezusowego i był pierwszym prowincjałem jezuitów w Niemczech. Pracował jako kaznodzieja i profesor uniwersytetów w Ingolstadt i Wiedniu, doradca cesarski, teolog legatów papieskich (m.in. legata w Polsce). Brał udział w soborze trydenckim. Jego dzieło „De Maria virgine incomparabili” zawiera klasyczny wykład nauki o Najświętszej Maryi Pannie. Największe zasługi położył zakładając kolegia jezuickie i publikując katechizm. Była to wówczas potrzeba bardzo nagląca, gdyż wielu katolików korzystało z katechizmów Marcina Lutra. Najmniejszy z katechizmów (minimus) przeznaczony był dla prostego ludu i dla dzieci, mały ( parvus) – dla sfer bardziej oświeconych. Duży, nazywany katechizmem teologów (Summa doctrinae Christiane), zawierał odpowiedzi na 213 pytań według cytatów z Pisma Świętego i dzieł Ojców Kościoła. Nie umieścił w nim Kanizy jednak żadnej wypowiedzi polemicznej przeciw luteranom, lecz dał pozytywny wykład nauki Kościoła.
Przy kolegiach prowadzili jezuici konwikty (internaty) dla bogatych i biednych uczniów, wśród których niebawem znaleźli się synowie protestantów. Kolegia, według założeń Kanizego, miały od podstaw kształcić i wychować młodzież. Kształcenie i wychowanie młodzieży stało się istotnym czynnikiem odrodzenia katolicyzmu w Niemczech.
Piotr Kanizjusz (Kanizy) został beatyfikowany w 1864 r. przez Piusa IX, a kanonizowany i ogłoszony doktorem Kościoła w 1925 r. przez Piusa XI.
Wg Ks. prof. dr hab. Marian Banaszak, Historia kościoła katolickiego, t.3, Warszawa 1989.