Apostoł Rusi, patron diecezji lwowskiej i Lwowa.
Urodził się około 1340 r., był franciszkaninem i członkiem Stowarzyszenia Braci Pielgrzymujących dla Chrystusa, którzy z krzyżem w ręku podróżowali po Rusi, aby nawracać prawosławnych. Stolica Apostolska wyposażyła tę instytucję misyjną, utworzoną w zakonie dominikanów i franciszkanów dla działań na Rusi i Mołdawii, w rozległe przywileje duszpasterskie. W 1375 r. został gwardianem klasztoru we Lwowie i najwyższym przełożonym misji katolickich na Rusi. Był prawą ręką biskupów halicko-lwowskich. Dowodem wielkiego zaufania Rzymu, było mianowanie Jakuba inkwizytorem na całą Ruś. Szczególnie angażował się w katechizację dzieci, dzięki temu otrzymał przydomek „Przyjaciel dziatwy”. W 1391 r. papież Bonifacy IX wyniósł go na stolicę arcybiskupią we Lwowie. Jako arcybiskup szerzył szczególną cześć do Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej. Gorąco popierali misyjną działalność Jakuba Strzemię król Władysław Jagiełło i królowa Jadwiga. Królowa własnymi rękoma wyhaftowała dla nowego arcybiskupa infułę, wysadzaną drogimi kamieniami. Misje, nad którymi sprawował pieczę Jakub Strzemię, rozszerzyły się aż po prawosławne ziemie hospodarstwa mołdawskiego (północna Rumunia), które wówczas było lennem Korony Polskiej. Zmarł w 1409 r., jego szczątki złożono w katedrze lwowskiej. W 1790 r. został beatyfikowany przez papieża Piusa VI.
Wg: F. Koneczny, Święci w dziejach narodu polskiego, Komorów b.d.