„Smutek i boleść nad śmiercią i męka Zbawiciela przejawia się we wszystkich obrzędach tego Tygodnia. W Niedzielę Palmową odbywa Pan przed oczami naszymi triumfalny wjazd do Jerozolimy, to Jego ostatnia droga na śmierć i do zwycięstwa. W poniedziałek namaszcza Maria Magdalena stopy Jezusa drogim olejkiem, namaszcza Go już na dzień pogrzebu; we wtorek i środę słyszymy w pasji opis Jego męki i śmierci według Ewangelii św. Marka i Łukasza. W czwartek uwielbiamy największy cud Jego miłości, ustanowienie Najświętszego Sakramentu. Jezus rzuca się do oceanu cierpień na Górze Oliwnej i daje się jako prawdziwy Baranek paschalny pojmać, związać i stawić przed sąd swych nieprzyjaciół. W piątek jesteśmy świadkami śmierci Boga-Człowieka, którą świat zbawia i zapoczątkowuje nowe Królestwo Boże na ziemi; w sobotę rozpamiętywamy spoczynek grobowy Zbawiciela. Jak we wzruszającej tragedii przedstawia nam Kościół (…) cierpienie i mękę Chrystusa; nic innego nam nie opowiada tylko Jezusa Ukrzyżowanego (1 Kor. 2, 2). W Wielkim Tygodniu bierz i ty w skupieniu udział w liturgicznym nabożeństwie Kościoła (…) Pierwsi chrześcijanie pościli przez cały ten tydzień o wodzie i niegotowanych potrawach; także ty nałóż sobie jakieś dobrowolne umartwienie, pamiętając o tym, co mówi poeta: Krzyż wbity na Golgocie tego nie wybawi, kto sam na sercu swoim krzyża nie postawi”.
Wg Ks. R Tomanek, Mszał, Katowice 1957.
Ilustr.: rewers ołtarza głównego w bazylice w Kalwarii Zebrzydowskiej.