„Całe życie św. Katarzyny było nieustannym płomiennym wypatrywaniem Boga”. Urodziła się w 1347 r. jako dwudzieste trzecie dziecko w rodzinie sieneńskiego farbiarza. Nie otrzymała żadnego wykształcenia. Mimo sprzeciwu rodziny, wstąpiła w wieku 16 lat do III Zakonu św. Dominika. Życiem ascetycznym i pełnym uczynków miłosierdzia, poświęcaniem się dla chorych w czasie zarazy, darem proroctw i wizji, wreszcie świetnymi pismami mistycznymi zyskała, mimo młodego wieku, wielki rozgłos.
Godząc skłócone rody Sieny, znalazła się niebawem w centrum konfliktów miast włoskich buntujących się przeciwko legatom reprezentującym władzę rezydującego wówczas w Awinionie papieża. Katarzyna pośredniczyła w sporze Florencji ze Stolicą Apostolską, udając się na dwór papieski do Awinionu. Poselstwo dało Katarzynie okazję do spotkania z papieżem, któremu mogła polecić sprawy najbardziej leżące na sercu: konieczność reformy Kościoła oraz powrót papieża do Rzymu. Zarówno odejście duchownych od pierwotnej gorliwości ewangelicznej, jak i przebywanie Wikariusza Chrystusowego z dala od stolicy Piotrowej rodziło zgorszenia i załamywało wiarę.
Po powrocie do Włoch zaangażowała się w godzenie skłóconych stron i w starania o sprowadzenie papieża do Rzymu. Listy, które dyktowała sekretarzom, by posyłać potem do wodzów, monarchów czy do papieża, świadczą o jej żarliwej działalności. Zachowało się 8 tomów (400) listów. Życie tak czynne nie przeszkadzało Katarzynie w skupieniu modlitewnym, które doszło do mistycznych wyżyn i daru stygmatów.
W 1377 r. Grzegorz XI powrócił z Awinionu do Rzymu. Spory jednak nie ustały i z czasem przerodziły się w wybór antypapieża i schizmę zachodnią. Katarzyna pisała teraz do zbuntowanych kardynałów i monarchów nie uznających prawowitego papieża. Zmarła w Rzymie 29 kwietnia 1380 r. w wieku 33 lat.
Na podst. wstępu do: św. Katarzyna ze Sieny, Dialog o Bożej Opatrzności czyli Księga Boskiej Nauki , Poznań 1987.