„Po zmartwychwstaniu Pan Jezus pozostał przez czterdzieści dni na ziemi, aby odsłonić przed apostołami niektóre prawdy wiary i dać im potrzebne władze oraz polecenia. Czterdziestego dnia wyprowadził ich wraz z rzeszą wiernych, która odtąd opiekowała się Bogarodzicą, na górę Oliwną, u stóp której rozpoczęła się Jego męka. W ten sposób pouczył nas, że trzeba nam najpierw z krzyżem na ramionach wstąpić na Kalwarię, zanim dostaniemy się na górę wniebowstąpienia. Uczniowie przeczuwali, że zbliża się chwila rozstania z Mistrzem. (…) Zapewne wszyscy upadli na kolana, kiedy Pan Jezus podniósł ręce, by dać ostatnie błogosławieństwo, po czym „rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba”. (…)
Pan wstąpił do nieba nie według swego Bóstwa, bo jako Bóg nie przestał być w niebie i w każdym miejscu, ale według człowieczeństwa, to jest z duszą i ciałem. Wstąpił własną mocą i z wielkim tryumfem jako zwycięski wódz, który pokona wszystkich wrogów, i wiódł za sobą dusze sprawiedliwych wybawionych z otchłani. Uwielbiam Twoje wniebowstąpienie, o Jezu, i wraz z aniołami, którzy wyszli Ci naprzeciw, i z całym stworzeniem wyśpiewuję Ci pieśń chwały.”
Wg: Nabożeństwa pierwszych sobót miesiąca z rozmyślaniami różańcowymi świętego biskupa Józefa Sebastiana Pelczara, Poznań 2020.
Ilustr.: Wniebowstąpienie, Pietro Perugino (via Wikipedia, domena publiczna)