Na trudne czasy zaopatrzyła Opatrzność Kościół w nową broń w postaci założonego przez św. Ignacego Loyolę zakonu jezuitów. Pośród wielu polskich jezuitów zasłynąć miał św. Andrzej Bobola, misjonarz ludowy, nawracający liczne rzesze prawosławnych.
Najpierw kaznodzieja i wychowawca młodzieży, podjął Andrzej Bobola w latach 30. XVII w. misje na Polesiu. Działał tam przez dwadzieścia lat tak skutecznie, że go tamtejsi popi nazwali „duszochwatem”. W Rzeczpospolitej rozpaliła się tymczasem wojna z Kozakami i Moskwą. Mówiono wówczas, „że spalonymi klasztorami i trupami zakonników poznaczona jest droga kozacka”. Jedna z kozackich watah zaplanowała, aby schwytać i zgładzić „duszochwata” Bobolę. Urządzali Kozacy zasadzki na jezuitę w Pińsku i Janowie, gdzie prowadził misje i wreszcie zdołali pojmać gdzieś na drodze między wsiami Peredylną a Mohylną. „Otoczony przez hultajstwo, ukląkł na środku drogi, mówiąc: Bądź wola Twoja! Przywiązali go do drzewca, siekli rózgami, po czym pomiędzy dwoma jeźdźcami przytroczonego na powrozie zawlekli do Janowa, przed dowódcę kozackiego. Ten ranił go szablą w rękę tak straszliwie, iż ledwie wisiała bezwładna, a drugim cięciem rozpłatał mu nogę. Inny kozak wyłupił mu oko. Potem przypiekali mu piersi i boki, zdzierali z niego żywcem skórę, obcięli mu nozdrza, usta i wyrwali język. Przywoływany ciągle, żeby się wyrzekł wiary katolickiej, odpowiadał, póki mógł mówić, wysławianiem prawdziwej wiary. Wreszcie konającego już wrzucono w błoto uliczne, gdzie po kilku godzinach dobito go ostatnim ciosem w bok. Działo się to 16 maja 1657 r.”
Wg: F. Koneczny, Święci w dziejach narodu polskiego, Komorów b.d.