„Gdy narodził się Jezus w Betlejem judzkim za panowania króla Heroda, oto przybyli Mędrcy ze Wschodu do Jerozolimy i pytali: Gdzie jest nowonarodzony Król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem gwiazdę Jego na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon”. (Mat. 2, 1-2)
W Nowym Testamencie jedynie święty Mateusz opisuje to wydarzenie. Kim byli tajemniczy mędrcy, których gwiazda prowadziła do Betlejem? Odpowiedzi na to pytanie udziela nam Tradycja Kościoła.
Wśród pism wczesnochrześcijańskich, opisujących pokłon trzech mędrców wyróżnia się dzieło z IV-V wieku „Opus imperfectum in Matthaeum”, przypisywane kiedyś świętemu Janowi Chryzostomowi († 407). Według tego utworu magowie przedstawieni przez św. Mateusza przybyli z Persji. Wywodzili się z ludu zamieszkującego krańce wschodniego świata, który od pokoleń przekazywał podanie o cudownej gwieździe mającej zwiastować wyjątkowe wydarzenie w historii. Lud ten wybrał dwunastu mędrców, którzy na górze Mons Victorialis dniem i nocą wpatrywali się w niebo, wyczekując znaku. Pewnej nocy zobaczyli oni gwiazdę mającą kształt dziecka z unoszącym się nad nim znakiem krzyża. Wyruszyli w drogę i po dwu latach przybyli do Betlejem. Tam znaleźli Maryję i Józefa oraz małego Jezusa.
Historia Trzech Mędrców już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa zestawiana była z innymi tekstami biblijnymi. Szczególny związek wykazuje z nią Psalm 72 w słowach: „Królowie Tarszisz i wysp przyniosą dary, królowie Szeby i Saby złożą daninę. I oddadzą mu pokłon wszyscy królowie, wszystkie narody będą mu służyły (Ps 72, 10-11). W VI wieku święty Cezary z Arles stwierdził, iż „owi królowie z Psalmu zostali nazwani [przez świętego Mateusza] magami”. W VI wieku przypisano im również konkretne imiona Baltazara, Melchiora i Kacpra.
Wg: ks. P. Kot, Radości i smutki świętego Józefa, Legnica 2012
Ilustr.: Pokłon Trzech Króli, fragment fresku Michała Willmana w kościele pw. św. Józefa w Krzeszowie.